Η κοσμική και η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και των περιοχών επιρροής της από το 610 έως το 1204 αποτελεί το αντικείμενο του μαθήματος. Στα ανάκτορα και τα αρχοντικά, τα μοναστήρια και τις εκκλησίες της αυτοκρατορίας αντανακλώνται συχνά τόσο το ψηλό επίπεδο της οικοδομικής τέχνης των μαϊστόρων της όσο και οι φιλοδοξίες των χορηγών για κοινωνική ανάδειξη και μεταθανάτια λύτρωση. Τα μαθήματα επικεντρώνονται: (1) στην αρχιτεκτονική των ανακτόρων της Κωνσταντινούπολης, όπως τα γνωρίζουμε από τις πηγές, και στα σπίτια της Κορίνθου και άλλων πόλεων, όπως τα γνωρίζουμε από την ανασκαφή, (2) στην αρχιτεκτονική των μοναστηριών και των εκκλησιών, που θα εξεταστούν στην κατά περιοχές συνάφειά τους (Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη και Μακεδονία, Θεσσαλία και Νότια Ελλάδα, Μικρά Ασία, Ρωσία, Σερβία).